اسلو

باز هم حال گیری. باز هم پیمان خودم رو شکستم و به تماشای بازی تیم ملی نشستم. آقای علی دایی حال بگیری تا کی؟ سال هاست که در این گوشه پرت دنیا بازی های تیم ملی را دنبال می کنم. حال بگیری پشت حال گیری. بارها به خودم گفته ام : بابا ول کن گور پدر آن فوتبال. مگه فوتبال هم به درد همان هفتاد میلیون میلیون آدم گرفتار نشده. اسیر عقب مانده گی. اما باز هم وقتی بازی شروع میشه طاقت نمی آرم و نگاه میکنم و نود دقیقه( البته در بازی با تیم های عربی صد و ده دقیقه) حرص می خورم و به زمین و زمان فحش می دهم. به تیمی که از دقیقه هفتاد شروع می کند به وقت کشی و بعد می بازد و حریف مزخرف تر از خودش ولو شدن روی زمین را پیشه می کند.

تیم ملی ما از فوتبال مدرن بویی نبرده است. تیم یک نیمه تمام هم نیست. سرعت ندارد و دفاعش همواره دروازه را بر روی دشمن باز می گذارد. از تک ستاره ها که بگذریم بقیه میان مایه هستند و در سطح فوتبال امروز : آماتور.

فوتبال روز بر سرعت و پاس های دقیق و تک ضربه ای استوار است. نمی توان هی دریبل زد و توپ را از دست داد و ضد حمله خورد، آن هم با دفاعی که مثل آدامس وا می رود. البته این قصه ها را خودشان می دانند، اما کسی نیست که آن ها را به کار بندد. علی دایی به دنبال کاسبی و سفر حج است. زمینه کار او نه دانش روز فوتبال که دعا و استخاره و جادو و جمبل است. در همین بازی تیم ما سرجمع ده دقیقه بیشتر بازی نکرد. هشتاد دقیقه بازی تنها به دنبال توپ دفع کردن و چهار نفری به دنبال یک بازیکن عربستانی دویدن، گذشت.

حال گیری بود. بابا حکومت شب و روز حال هفتاد میلیون را می گیرد، دست کم شما نود دقیقه به آنها حال بدین. آخه مگه میشه با صد هزار نفر تماشاچی آن هم در خانه ی خود به تیمی مشنگ تر از خودتان ببازید؟ خجالت دارد بابا ! بدبختی یکی دو تا نیست. داورهای آسیا هم عقب مانده تر از فوتبال آن هستند. گل عربستان آفساید مطلق بود.اما انگار نه انگار.

خیلی حال گیری کردید. مثل همیشه. لطفا گناه را به گردن حضور احمدی نژاد بدبخت نیاندازید و نگویید نحسی او ما را گرفت که دنیا به ریشتان می خندد. بروید فوتبال یاد بگیرید و بهانه های مسخره نگیرید. حال هفتاد میلیون آدم گریان را گرفتید.

امروز هم با خودم پیمان بستم که هیچ وقت بازی های ایران را تماشا نکنم. نمی دانم تا چقدر می توانم به این پیمان وفادار باشم.