این سه فیلم مستند را ببینید تا دستتان بیاید که چرا خامنه ای و کیم ایل های کره شمالی عاشق بمب اتم و دیکتاتوری اند. البته قیاس فقط برای یافتن شباهت مابین این دو حکومت ایدئولوزیک است و گرنه مردم ایران در همین شصت سالی که حکومت کیم ایل ها بر قرار بوده بارها کله دیکتاتورها را به سنگ کوبیده اند.
فیلم اول ساخته نانسی هیکین است که کیم جونگ ایلا نام دارد و مستند جالبی از روابط ضد بشری حاکم بر اردوگاه کار اجباری به همین نام است. آدم را یاد کهریزک می اندازد.
فیلم دوم ساخته کارگردان دانمارکی مادس بروگر است و محراب سرخ نام دارد. بروگر با بردن یک گروه موزیک که تشکیل شده از دو نفر کره ای معلول و اجرای برنامه در مراسم های رسمی کره شمالی، دیکتاتوری کیم ایل ها را به مسخره می گیرد. این دو نفر از کودکی توسط دانمارکی ها به فرزند خواندگی پذیرفته شده اند. جالب این است که این گروه موزیک که خواننده اش مشکل حرف زدن دارد مورد استقبال کره ای ها قرار می گیرد.
فیلم سوم را کارگردان لهستانی آندره ی فیژیک ساخته و مستند قدرتمندی از شرایط مرگبار اردوگاه های کیم ایل هاست. در مستند داستان یودوک با زندانیانی که موفق به فرار از این اردوگاه شدند مصاحبه شده و رنج های آنان به تصویر در آمده.
پرونده آزادی بیان, سینما
